Pablo diaz pisze:Misja spirytyzmu to książka zawierająca zbiór przekazów podyktowanych przez Ducha Ramatisa
Duch Ramatis obszernie omawia misję spirytyzmu w tym ewolucję duchową Kardeca.
Czy możesz nam powiedzieć trochę więcej o ziemskich życiach Allana Kardeca,kiedy badał podstawy kodyfikacji spirytyzmu?
RAMATIS; Allan Kardec nie opracował podstawowych zasad spirytyzmu podczas swojej ostatniej fizycznej
egzystencji we Francji.Dyscyplina i zasady duchowe określone w pamięci jego ducha sięgają ponad trzech
tysięcy lat wcieleń w róznych szerokościach geograficznych waszego świata.
W Egipcie za Faraona Mernephta był Amenofosisem,studentem medycyny z ,,Księgi umarłych,,i od fenomenów
życia po śmierci.W Indiach po zdobyciu wiedzy wedyjskiej rozwinął siłę psychiczną ,a póżniej stał się znany jako
,,mistrz milczenia,,W Chaldeji żył jako Shiranosóstri pomiędzy magami Babilończykami posiadał niezwykłe
zdolności mediumiczne.W Grecji znali go jako wysokiego arcykapłana świątyni,mieszkał w Asyrii i Persji.
Brał udział w ceremoniach druidów w świętych lasach Galii.Zanim Kardec wcielił sie jako Hipólito Denizart Rivail
przeżywał ponownie swoje egzystencje na planie astralnym, studiując poszczególne fragmenty poprzednich istnień.
Przed wcieleniem we Francji żył w Szkocji,było to wcielenie psychicznego odpoczynku przez kontakt ze światem natury.
Przygotowywał on syntezę wiedzy duchowej dla przyszłej kodyfikacji spirytyzmu.W jego duszy wciąż wibrowały ewokacje
politeizmowe z Lemurii,objawienia geniuszy z Atlantydy,niestrudzone wysiłki mentorów rasy Adamowej,oświecone
pielgrzymki Buddyjskie .Asymilując hermetyczne fundamenty żył pomiędzy kapłanami
Egiptu zainicjowanych w Indiach przez wedy.Praktykował braminizm,poznawał proces prawa karmy i reinkarnacji.
Na planie astralnym Kardec powędrował do regionu ,który służył jako scenariusz dla życia Jezusa .Bardzo wzruszony towarzyszył śledząc kosmiczne archiwa,które zawierały plany ewolucyjnego chrześcijaństwa.
W ostatnich egzystencjach został zdefiniowany bieg jego misyjnego życia we Francji,oraz wielki plan objawienia spirytyzmu
wyznaczony wcześniej przez Wyższe sfery.Stanowczość intencji i nieugiętej wytrwałości oraz owocna wymiana ze światem niewidzialnym gwarantowało ujawnienie doktryny duchowej w psychologicznym momencie zrozumienia świata zachodniego.
Wyższość pedagogiki spirytystycznej kodowanej przez Kardeca jest swoistą wzniosłością na rzecz ludzkiego postępu
ponieważ jego fundamenty nie są wytworem ludzkiej obserwacji realizowanej na podstawie jednego wcielenia,a
jest to synteza wzniosłych badań prowadzonych przez wiele egzystencji.
Korzenie spirytyzmu giną w ciagu minionych tysiącleci,głębia spirytyzmu sięga prawie wszystkich świątyń wschodu oraz duchowych doświadczeń wszystkich miejsc.Odradza się we Francji i poprzez kontakt ze zjawiskami duchowymi błyskotliwy kodyfikator zostaje natchniony przez lawinę pomysłów i wspomnień ze swoich poprzednich wcieleń,które pozwoliły przyznać prawo reinkarnacji i prawo karmy jako przekazanie zawartosci wiedzy jego rodzimego ducha.Pod wpływem ostatnich wspomnień pojawiały się ceremonie kapłańskie Ra i Ozyrysa w bogatym kulcie ,,martwi którzy żyją,, płonące figury druidów,kultu świętego ognia lub tajemnice orfickie duszy sublimując wibracje niebiańskiej muzyki.Choć teraz był francuskim uczonym wykształconym wedlug surowej dyscypliny to Hermes,Krishna,Lao Tzu,Fo Hi,Zoroaster
,Rama,Budda i boski Jezus wpłyneli przez jakiś czas poetycznie na jego duszę.
We wrazliwym umyśle Kardeca działała aktywność ostatnich wcieleń oraz powołanie do spirualistycznych instytucji i religii wszystkich narodów.Jego Duch nienasycony w poszukiwaniu prawdy badał rózne żródła objawienia duchowego człowieka ale zawsze przeciwny był ekscentrycznym praktykom,skomplikowanym wzorcom lub dziecinnym dogmatom.Jego kilkutysięczny bagaż doświadczeń stanowił bogactwo dokładnych i cennych wartości w jego ostatnim wcieleniu we Francji .Kardec nie był osobą wierząca aż do 50 roku swojego życia ponieważ miał żal do przesądów i dogmatów,dla tego bezpieczeństwo doktryny spirytystycznej jest wypowiedziane na dawnych fundamentach doświadczeń i badań dojrzałego ducha,w którym podkreślono jego bezwarunkowe uniwersalne przyjęcie kodeksu moralnego ewangelii Jezusa.
